Assassin's Creed 2 ve 3, dizinin şimdiye kadar gördüğü en iyi yazmaya neden oldu?

Assassin's Creed serisindeki en unutulmaz anlardan biri, Haytham Kenway'in Yeni Dünya'da bir grup suikastçı toplama görevini tamamladığı Assassin's Creed 3'ün başlangıcına yaklaşıyor. En azından, oyuncuların başlangıçta inanmaya yönlendirdiği şey bu. Gizli bir bıçakla donatılmış ve sevgili kahraman Ezio Auditore ile aynı karizmayı sergileyen Haytham, bu noktaya kadar bir kahraman olarak tasvir edilmesine kadar, Yerli Amerikalıları esaretten kurtardı ve kibirli İngiliz redcoats ile yüzleşti. Sadece tanınmış Tapınak ifadesini, "Anlama Babası bize rehberlik etsin" ifadesini okuduğunda, bağlılığının gerçek doğası ortaya çıkıyor-Tapınakları, suikastçıların yeminli düşmanlarını takip ediyoruz.

Bu bükülme, suikastçının inanç anlatısının tam potansiyelinin bir kanıtıdır. Dizideki açılış oyunu, hedeflerinizi tanımlamak, anlamak ve ortadan kaldırmak - zorlayıcı bir konsept sundu, ancak hem kahraman Altaïr hem de kurbanlarının derinlikleri olmayan ilgi çekici hikayeler hazırlamada yetersiz kaldı. Assassin's Creed 2, daha ikonik Ezio'yu tanıtarak ilerlemeyi işaret etti, ancak Assassin's Creed: Brotherhood'daki az gelişmiş Cesare Borgia tarafından kanıtlandığı gibi antagonistlerini aynı özenle geliştiremedi. Ubisoft, Amerikan Devrimi sırasında belirlenen Assassin's Creed 3'e kadar hem avcının hem de avcının gelişimine eşit dikkat göstermedi. Bu yaklaşım, daha sonraki başlıklarda henüz eşleşmemiş olan oyun ve hikaye arasında hassas bir denge sağlayarak kurulumdan çözüme kadar kesintisiz bir anlatı akışı yarattı.

Assassin Creed'in mevcut RPG odaklı dönemi genellikle iyi karşılanmış olsa da, oyuncular, eleştirmenler ve çevrimiçi topluluklar arasında serinin düşüşte olduğu bir fikir birliği var. Bunun nedenleriyle ilgili teoriler değişir. Bazıları Anubis ve Fenrir gibi efsanevi varlıklarla savaşmak gibi giderek daha fantastik unsurları eleştiriyor. Diğerleri, bir kahraman olarak Afrika Samuray Yasuke gibi tarihi bir figüre sahip olmak için çeşitli romantizm seçeneklerinin veya Assassin Creed Shadows'daki kararın dahil edilmesini sorguluyor. Bununla birlikte, düşüşün kökünün başka bir yerde yattığına inanıyorum-serinin son oyunların geniş kum havuzu dünyaları tarafından gölgede bırakılan karakter odaklı hikaye anlatımından kademeli olarak kayması.

Zamanla, Assassin's Creed, diyalog ağaçları, XP tabanlı tesviye sistemleri, ganimet kutuları, mikrotransaction güdümlü DLC ve dişli özelleştirme dahil olmak üzere RPG ve canlı hizmet unsurlarını dahil etmek için orijinal aksiyon-macera köklerinden gelişti. Oyunlar büyüdükçe, sadece tekrarlayan yan görevler nedeniyle değil, aynı zamanda hikaye anlatma yaklaşımlarında da daha içi boş hissetmeye başladılar.

Assassin's Creed Odyssey gibi bir oyun selefinden daha fazla içerik sunarken, Assassin's Creed 2, çoğu yüzeysel ve az gelişmiş hissediyor. Oyuncu seçiminin diyalog ve eylemlere dahil edilmesi daldırmayı artırmalıdır, ancak pratikte genellikle anlatıyı seyreltir. Çeşitli senaryoları barındırmak için tasarlanmış daha uzun komut dosyaları, daha odaklanmış anlatıların cilasından yoksundur. Aksiyon-macera döneminin sıkı, senaryo benzeri senaryoları, birden fazla oyuncu seçeneğine hitap etme ihtiyacından etkilenmeyen iyi tanımlanmış karakterlere izin verdi.

Sonuç olarak, Assassin's Creed Odyssey teknik olarak Assassin's Creed 2'den daha fazla içerik içeriyor olsa da, çoğu ahşap ve az pişmiş olarak karşımıza çıkıyor. Bu, daldırmayı azaltarak, oyuncuların yaşamak, tarihi figürleri solumak yerine senaryo karakterleriyle etkileşime girdiklerini belirtmektedir. Bu, oyundaki en iyi yazılardan bazılarını sunduğuna inandığım Xbox 360/PS3 dönemi ile keskin bir tezat oluşturuyor. Ezio'nun tutkulu "Beni ya da başka birini takip etmeyin!" Savonarola'yı, oğlu Connor'un elinde öldüğü için Haytham tarafından verilen trajikomik monologa yendikten sonra konuşma:

"Yanağını okşamak ve yanıldığımı söylemek niyetim olduğunu düşünme. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Anladığınızdan eminim. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim."

Yazma kalitesi başka şekillerde de azaldı. Son oyunlar, anlatıyı kötü adamlar olarak kahramanlar ve Tapınaklar olarak net bir suikastçıların ikilemine basitleştirme eğilimindeyken, daha önceki başlıklar iki grup arasındaki bulanık çizgileri araştırdı. Assassin's Creed 3'te, her Templar'ın son sözleri Connor'un - ve uzatma ile oyuncunun iddialarına meydan okuyor. William Johnson, Tapınakçıların Kızılderili soykırımını engelleyebileceğini öne sürüyor. Thomas Hickey, suikastçıların misyonunun fizibilitesini sorgularken, Benjamin Kilisesi perspektifin her şeyi değiştirdiğini, İngilizlerin kendilerini saldırganlardan ziyade kurban olarak gördüklerini savunuyor.

Haytham, Connor'un George Washington'a olan güvenini zayıflatıyor ve inşa edeceği yeni ulusun yerini aldığı monarşi kadar baskıcı olacağını iddia ediyor - Connor'un köyünü yakma emrinin Charles Lee'den değil Washington'dan geldiğini ortaya çıkardığında doğrulandı. Oyunun sonunda, oyuncular anlatıları güçlendiren cevaplardan daha fazla soru bırakıyorlar.

Franchise'ın tarihini yansıtan, Jesper Kyd tarafından bestelenen Assassin's Creed 2 film müziğinden "Ezio'nun Ailesi" parçasının serinin teması olduğu açıktır. PS3 dönemi oyunları, özellikle Assassin's Creed 2 ve Assassin's Creed 3, temelde karakter odaklı idi. "Ezio'nun ailesi" nin melankolik gitar ipleri, oyunun rönesans ayarından ziyade Ezio'nun kişisel kaybını uyandırmayı amaçlıyordu. Mevcut Assassin's Creed başlıklarının geniş dünyalarını ve grafiksel iyileştirmelerini takdir etsem de, umarım dizinin beni büyüleyen odaklanmış, karakter merkezli hikayelerle köklerine döneceğini umuyorum. Bununla birlikte, bugünün geniş kum havuzlarının ve canlı hizmet hırslarının egemen olduğu pazarda, böyle bir forma dönüşü "iyi iş" uygulamalarıyla uyumlu olmayabilir.