Dlaczego Assassin's Creed 2 i 3 najlepiej pisać, jaką seria kiedykolwiek widziała

Jeden z najbardziej niezapomnianych momentów w całej serii Assassin's Creed rozwija się na początku Assassin's Creed 3, kiedy Haytham Kenway kończy swoją misję zebrania grupy zabójców w Nowym Świecie. Przynajmniej w to właśnie wierzą gracze. Haytham, wyposażony w ukryte ostrze i wykazującą tę samą charyzmę, co ukochany bohater Ezio Auditore, do tego momentu został przedstawiony jako bohater, wyzwalając rdzennych Amerykanów z niewoli i konfrontacja z aroganckimi brytyjskimi czerwonymi płaszczami. Dopiero gdy recytuje znane zdanie templariusze: „Niech ojciec ustaleń nas poprowadzi”, ujawniono prawdziwą naturę jego lojalności-śledzimy templariuszy, zaprzysiężonych wrogów zabójców.

Ten zwrot jest świadectwem pełnego potencjału narracji Assassin's Creed. Gra inauguracyjna z serii wprowadziła fascynującą koncepcję - identyfikuj, zrozumienie i eliminuj swoje cele - ale nie miała braku angażujących historii, a bohater Altaïr i jego ofiary nie mają głębi. Assassin's Creed 2 oznaczał postęp, wprowadzając bardziej kultowe Ezio, ale nie udało się rozwinąć swoich antagonistów z taką samą opieką, o czym świadczy słabo rozwinięta Cesare Borgia w Assassin's Creed: Bracthood. Dopiero Assassin's Creed 3, ustawiony podczas rewolucji amerykańskiej, Ubisoft poświęcił równą uwagę na rozwój zarówno Hunted, jak i Huntera. Takie podejście stworzyło bezproblemowy przepływ narracji z konfiguracji do rozdzielczości, osiągając delikatną równowagę między rozgrywką a historią, która nie została jeszcze dopasowana w kolejnych tytułach.

Chociaż obecna era Assassin's Creed zorientowana na RPG została ogólnie dobrze przyjęta, istnieje konsensus wśród graczy, krytyków i społeczności internetowych, że seria upadła. Teorie o przyczynach tego różnią się. Niektórzy krytykują coraz bardziej fantastyczne elementy, takie jak walka z mitycznymi istotami, takimi jak Anubis i Fenrir. Inni kwestionują włączenie różnorodnych opcji romansowych lub decyzji w cieniach Assassin, aby zaprezentować historyczną postać, taką jak afrykański samuraja Yasuke jako bohater. Uważam jednak, że źródło upadku leży gdzie indziej-w stopniowej zmianie serii od opartej na postaciach opowiadania, które zostało przyćmione przez ekspansywne światy z ostatnich gier z piaskownicą.

Z czasem Assassin's Creed ewoluowało z oryginalnych korzeni przygodowych w celu włączenia elementów RPG i obsługi na żywo, w tym drzew dialogowych, systemów poziomowania opartych na XP, skrzynek z łupami, DLC napędzanym mikrotransakcją i dostosowywania sprzętu. W miarę powiększania się gry zaczęły być bardziej puste, nie tylko ze względu na powtarzające się misje boczne, ale także w podejściu do opowiadania historii.

Podczas gdy gra taka jak Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż jego poprzednik, Assassin's Creed 2, wiele z nich wydaje się powierzchowne i słabo rozwinięte. Włączenie wyboru gracza do dialogu i działań powinno zwiększyć zanurzenie, ale w praktyce często osłabia narrację. Dłujsze skrypty zaprojektowane w celu dostosowania do różnych scenariuszy mają tendencję do braku polskiego na bardziej skoncentrowanych narracjach. Wytrzymałe, podobne do scenariusze skrypki z epoki akcji pozwoliły na dobrze zdefiniowane postacie, niezmienione potrzebą zaspokojenia wielu wyborów odtwarzaczy.

W związku z tym, chociaż Assassin's Creed Odyssey technicznie zawiera więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się drewniana i niedogotowana. Zmniejsza to zanurzenie, co sprawia, że ​​gracze wchodzą w interakcje ze skryptowymi postaciami, a nie żyjąc, oddychając postaciami historycznymi. Kontrastuje to ostro z epoką Xbox 360/PS3, która moim zdaniem dostarczyła jedne z najlepszych pism w grach. Z namiętnego Ezio „Nie podążaj za mną ani nikogo innego!” Przemówienie po pokonaniu Savonaroli z tragikomicznym monologiem wygłoszonym przez Haythama po jego śmierci z rąk jego syna, Connora:

„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”

Jakość pisania również spadła na inne sposoby. Ostatnie gry upraszczają narrację w wyraźną dychotomię zabójców jako bohaterów i templariuszy jako złoczyńców, podczas gdy wcześniejsze tytuły badały rozmyte linie między dwiema frakcjami. W Assassin's Creed 3 ostatnie słowa każdego templara rzucają wyzwanie Connorowi - a co za tym idzie, wiary gracza. William Johnson sugeruje, że templariusze mogli zapobiec ludobójstwu Indianom. Thomas Hickey kwestionuje wykonalność misji zabójców, podczas gdy Benjamin Church twierdzi, że perspektywa zmienia wszystko, a Brytyjczycy postrzegają się raczej jako ofiary niż agresorów.

Sam Haytham podważa zaufanie Connora do George'a Washingtona, twierdząc, że nowy naród, który zbudowałby, byłby tak samo uciążliwy, jak monarchia, którą zastąpił - roszczenie zatwierdzone, gdy ujawniono, że rozkaz spalenia wioski Connora pochodzi z Waszyngtonu, a nie Charlesa Lee. Pod koniec gry gracze mają więcej pytań niż odpowiedzi, co wzmacnia narrację.

Zastanawiając się nad historią franczyzy, jasne jest, dlaczego utwór „Ezio's Family” ze ścieżki dźwiękowej Assassin's Creed 2, skomponowanej przez Jespera Kyd, stał się tematem serii. Gry z czasów PS3, szczególnie Assassin's Creed 2 i Assassin's Creed 3, zostały zasadniczo oparte na postaciach. Melancholickie struny gitarowe „rodziny Ezio” miały wywołać osobistą stratę Ezio, a nie renesansową grę. Chociaż doceniam ekspansywne światy i graficzne ulepszenia obecnych tytułów Assassin's Creed, mam nadzieję, że serial powróci do swoich korzeni ze skoncentrowanymi, skoncentrowanymi na postaci historii, które pierwotnie mnie urzekały. Jednak na dzisiejszym rynku zdominowanym przez ekspansywne piaskownicy i ambicje dotyczące usług na żywo, taki powrót do formy może nie być zgodny z praktykami „dobrych biznesowych”.