The South Meraung Village

Tytuł: Shadows of South Meraung

Agung i Arip, przez całe życie przyjaciele z tętniącego życiem miasta, rutynowo wędrują przez gęste lasy otaczające ich społeczność. Dzień rozpoczął się od śmiechu i dreszczyku przygód, ale gdy słońce zanurzyło się pod horyzontem, ich wesołe duchy zostały przetestowane przez nieznane.

Agung, zawsze bardziej odważny z nich, postanowił odkryć mniej znany szlak. „Zobaczmy, dokąd to prowadzi, Arip!” - wykrzyknął, jego głos odbijał się echem przez drzewa. Arip, choć wahający się, podążył za jego przyjacielem do zagęszającego lasu. Gdy zapuszczali się głębiej, ścieżka stała się bardziej niejasna, a wkrótce Agung znalazł się od Aripa.

Panika postawiona dla Aripa, jak zawołał dla Agunga, jego głos połknął niesamowitą ciszę lasu. „Agung, gdzie jesteś?!” Krzyczał, jego serce waliło mu w klatkę piersiową. Żadna odpowiedź nie przyszła, tylko szeleszczenie liści i odległe szepty wiatru.

Minęły wiele godzin, a Arip natknął się na starożytną drogę, ledwo czytelną pod mchem i zużyciem czasu. Czytał: „The South Meraung Village”. Chłód spływał mu po kręgosłupie, gdy przypomniał sobie lokalne legendy o tym opuszczeniu miejsca - wiosce przeklętej przez ciemne duchy, w którym ci, którzy weszli, nigdy więcej nie byli widziani.

Zdecydowany znaleźć Agunga, Arip wepchnął się do wioski. Powietrze stawało się chłodniejsze, a gruba mgła otaczała zrujnowane struktury. Wioska wydawała się zamrożona w czasie, z opuszczonymi domami i zarośniętymi ścieżkami. Gdy Arip poruszał się przez mgłę, usłyszał słaby śmiech - chłodny, nienaturalny dźwięk, który wywołał drażnienie jego kręgosłupa.

Nagle z mgły wyłoniła się postać. To było Agung, ale coś było wyłączone. Jego oczy były puste, a jego ruchy były powolne i celowe. „Agung, to ja, Arip!” Zawołał, ale Agung nie odpowiedział. Zamiast tego wskazał na zrujnowany dom na końcu ulicy.

Wewnątrz Arip znalazł pokój wypełniony starożytnymi artefaktami i symbolami. W centrum leżało książkę, jej strony wypełnione zaklęciami i ostrzeżeniami o przekleństwie wioski. Jak czytał na głos Arip, mając nadzieję znaleźć sposób na złamanie zaklęcia, pokój zaczął się trząść, a ściany wydawały się zamykać.

Na zewnątrz postać Agunga zaczęła się zmieniać, a jego cechy przekręcały się w coś nie do poznania. Arip zdał sobie sprawę, że wioska próbuje zdobyć kolejną duszę. Z książką w ręku wyrecytował kontroks, a jego głos drży, ale zdecydowany.

Ziemia drżała, a ogłuszający ryk wypełnił powietrze. Mgła uniosła się, a Agung wrócił do zmysłów, a jego oczy odzyskały ich światło. „Arip, znalazłeś mnie”, z trudem łapał oddech, myjąc go.

Razem uciekli z South Meraung Village, książka mocno przycisnęła się w rękach Aripa. Gdy wyłonili się z lasu, słońce zaczęło powstać, rzucając światło na ich ścieżkę. Wiedzieli, że ledwo uciekli ze szponów ciemnej siły, a legendy Południowej Meraung na zawsze prześladują ich wspomnienia.

Ale byli bezpieczni, a ich więź, wykuta w obliczu terroru, była silniejsza niż kiedykolwiek.