The South Meraung Village

Titel: Shadows of South Meraung

Agung en Arip, levenslange vrienden uit een bruisende stad, waren op een routinematige wandeling door de dichte bossen rond hun gemeenschap. De dag begon met gelach en de sensatie van avontuur, maar terwijl de zon onder de horizon dook, werden hun joviale geesten getest door het onbekende.

Agung, altijd de meer gedurfde van de twee, besloot om een ​​minder bekende pad te verkennen. "Laten we eens kijken waar dit naartoe leidt, Arip!" riep hij uit, zijn stem galmde door de bomen. Arip, hoewel aarzelend, volgde zijn vriend naar het verdikte bos. Naarmate ze dieper waagden, werd het pad meer obscure en werd al snel Agung gescheiden van Arip.

Paniek ging op voor Arip terwijl hij naar Agung riep, zijn stem ingeslikt door de griezelige stilte van het bos. "Agung, waar ben je?!" riep hij, zijn hart bonste tegen zijn borst. Er kwam geen reactie, alleen het ritselen van bladeren en verre gefluister van de wind.

De uren gingen voorbij en Arip stuitte op een oude wegwijzer, nauwelijks leesbaar onder het mos en de tijd van de tijd. Er stond: "The South Meraung Village." Een kilte liep over zijn rug toen hij zich de lokale legendes herinnerde over deze verlaten plek - een dorp vervloekt door donkere geesten, waar degenen die binnenkwamen nooit meer werden gezien.

Bepaald om Agung te vinden, duwde Arip naar voren in het dorp. De lucht werd kouder en een dikke mist omhulde de vervallen structuren. Het dorp leek op tijd bevroren, met verlaten huizen en overwoekerde paden. Terwijl Arip door de mist navigeerde, hoorde hij vaag gelach - een huiveringwekkend, onnatuurlijk geluid dat rillingen over zijn wervelkolom stuurde.

Plots kwam er een figuur uit de mist. Het was Agung, maar er was iets mis. Zijn ogen waren hol en zijn bewegingen waren langzaam en opzettelijk. "Agung, ik ben het, arip!" riep hij, maar Agung reageerde niet. In plaats daarvan wees hij naar een vervallen huis aan het einde van de straat.

Binnen vond Arip een kamer gevuld met oude artefacten en symbolen. In het midden lag een boek, de pagina's vol bezwijken en waarschuwingen over de vloek van het dorp. Terwijl Arip hardop las, in de hoop een manier te vinden om de betovering te verbreken, begon de kamer te schudden en leken de muren te sluiten.

Buiten begon de figuur van Agung te veranderen, zijn gelaatstrekken kringen in iets onherkenbaar. Arip besefte dat het dorp probeerde een andere ziel te claimen. Met het boek in de hand reciteerde hij de tegenstromen, zijn stem trilde maar vastberaden.

De grond trilde en een oorverdovend gebrul vulde de lucht. De mist verhoogde en Agung keerde terug naar zijn zintuigen, zijn ogen herwinnen hun licht. "Arip, je hebt me gevonden," hijgde hij, opluchting over hem heen.

Samen ontvluchtten ze het South Meraung -dorp, het boek greep strak in de handen van Arip. Toen ze uit het bos kwamen, begon de zon op te stijgen en licht op hun pad te werpen. Ze wisten dat ze nauw aan de klauwen van een donkere kracht waren ontsnapt, en de legendes van South Meraung zouden voor altijd hun herinneringen achtervolgen.

Maar ze waren veilig, en hun band, gesmeed in het gezicht van terreur, was sterker dan ooit.